به گزارش بیان روز هرآمدنی، رفتنی دارد، اما مهم اتفاقات، تصمیم ها، برنامه ریزی‌ها،رویدادها و به ویژه نتیجه آن است که باید دید تا چه اندازه اثر بخش وقابل قبول واقع شده است.
به‌قول معروف؛ »هر سلام، آغاز دردناک یک خداحافظی‌ست«. همه‌ی پایان‌ها، خوش و خوشآیند نیستند. 🔸اگر از آغاز به‌پایان سلام نگفته باشیم و آماده‌ی پایان نباشیم، احتمال دارد که در آخر مغبون و یا مدیون باشیم.
اگر هنگام شروع، مسیری که باید طی شود، بررسی و تحلیل نشود، امکانات و زمان در نظر نیاید، تردید نکنیم که در پایان، روی قله‌ی پیروزی نخواهیم بود، بلکه در گودال شکست و حتی نفرت محکوم بمانیم و این نتایج همه از اختیارهای بشری است. انسان می‌تواند انتخاب کند که موفق، آبرومند و با عزت به پایان برسد یا شرمنده و سرافکنده و مورد تنفر طی مسیر کرده و تمام کند.
کسانی که در آزمون کنکور شرکت کرده‌اند به‌خوبی مفهوم »وقت تمام شد« را درک می‌کنند، آنهایی که پرسش‌های بی‌پاسخ زیادی دارند، هول و نگران و ناراحت و مغموم مجبورند پاسخنامه‌ها را تحویل بدهند و آنهایی که زمان پاسخگویی را تنظیم و با آمادگی در کنکور شرکت کرده‌اند، حتی ممکن است چند دقیقه‌ای وقت اضافه داشته باشند تا برای خروج از سالن امتحان آماده شوند.
۱۲ مرداد ماه جاری، وقت ۸ ساله‌ی حسن روحانی برای خدمتگزاری به ایران و ملت ایران، تمام شد.
خودش ماند و اعمال‌اش و پاسخ‌هایی که در دنیا نداد. حتی اگر همچنان برای‌مان نمایش بازی کند که ال و بل و دولت‌اش موفق بوده، چقدر ممکن است خودش را بفریبد؟!
اغلب آدم‌ها در پیشگاه وجدان نمی‌توانند لاپوشانی کنند و دروغ بگویند. حتی اگر وجدان را با بهانه‌هایی راضی کند، ◽️در حقیقت آنچه اتفاق افتاده، هیچ تغییری نمی‌تواند، ایجاد کند. از طرف دیگر حتما کسانی هستند که به روحانی و دولت‌اش نمره‌ی قبولی می‌دهند. اما، اعتقاد دارم که ریاست‌جمهوری ۸ ساله‌ی روحانی را می‌توان به ۴ دوره‌ی دو ساله، تقسیم کرد. 🔸۲سال اول با امید به تدبیر دولت، ملت نگرانی کمتری داشت و در ۲ سال دوم، دوره‌ی اول، کشور و ملت منتظر گشایش‌های اقتصادی بودند و افق و چشم‌انداز ملت برای شکوفایی فرهنگ، سیاست، اجتماع و… تقریبا روشن بود. ۲ سال سوم ریاست‌جمهوری حسن روحانی در خوف و رجا گذشت و ۲ سال چهارم و پایانی، همه‌اش ترس و نگرانی بود و هیچ مدیریتی در کشور اعمال نشد
هراس و نگرانی در گوشت و رگ و پی ایرانیان، رسوخ کرد، اغلب امور رها بود و کشور پناه بر خدا اداره شد و مدام عرصه به ملت تنگ و تنگ‌تر شد.
نگارنده، به‌سهم خودم و به‌عنوان یک ایرانی، روحانی و اعضای دولت‌اش از صدر تا ذیل را نمی‌بخشم، اهمال و کم‌کاری‌های‌شان را فراموش نخواهم کرد.فشارهای اقتصادی، فرهنگی و روانی که در دوره‌ی دوم روحانی به ملت وارد شد، برای ایرانیان بی‌سابقه بود! به رییسی، به‌عنوان رییس‌جمهور جدید و تمامی وزرا و مدیران آینده، توصیه می‌کنم، در ابتدا، انتها را ببینند.
انتهای پیام/
